Verhaal uit de Huiskamer.
Je familie kwijtraken doet pijn. Daar kunnen onze gasten over meepraten.
‘Mijn tweelingzusje wil niks meer van mij weten’ verzucht een van onze trouwe gasten. Vroeger waren we zo close, als twee
handen op één buik. Tot ze ging trouwen. Daarna liet ze niets meer van zich horen. Eerst vier je samen feest. Je bent blij voor
haar. Natuurlijk weer je dat er afstand zal komen. Maar ik gunde het haar. Wie had ook kunnen denken dat het zo af zou lopen.
Alleen op de begrafenissen van onze ouders heb ik haar nog gezien. Maar beide keren gunde ze me geen blik waardig. Wat
ik heb ik misdaan? Zal het ooit nog goed komen? Ik heb zo weinig familie over en ze is mijn zus. Mijn tweelingzus!’
Als ze allang naar huis is komt het verhaal van een andere vrouw. Ze is altijd opgewekt en dankbaar. Maar deze middag is
haar gemoed bezwaard, haar anders zo stralende ogen staan dof. Zuchtend schuift ze aan tafel.
‘Ik ben nog steeds dankbaar voor het appartement dat ik heb gekregen en voor mijn kinderen die ik nu veel vaker zie. Maar ik
vind het zo jammer dat ik ze niet kan geven wat ik eigenlijk zou willen. En dan bedoel ik een goede maaltijd en als ze blijven
slapen, een goed ontbijt. Weet je hoe het voelt om tegen je dochter te zeggen: ‘Je kan niet blijven eten, want ik heb er geen
geld voor?’
De boodschap komt binnen in de stilte die volgt. Deze vrouw werkt hard. Naast haar toelage probeert ze wat bij te verdienen
met schoonmaken, maar eigenlijk mag dat niet. ‘Als ik nou eens gewoon kon werken, al was het maar een dag..
ik heb mijn diploma’s weet je. Tegen een legale vergoeding... Dat zou zoveel beter voelen.’ Ze laat haar hoofd in haar armen
zakken, haar handen omklemmen de beker koud geworden koffie. ‘Maar nu ben ik moe, zo moe..!’
Ze krijgt een nieuwe warme kop koffie en een heleboel warme woorden erbij. Dat ze een geliefd kind van God is en dat Hij
ervan weet. Dat hij ons nooit in de steek laat. En natuurlijk zullen we voor haar bidden.
De gast naast haar legt vertrouwelijk zijn hand op haar arm. ‘Goed dat je dit verteld hebt. Ik deel hier ook alles. Hier voelt
het veilig.’ ‘Ja!’ zegt ze zacht. ‘Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld. Ook niet aan mijn familie. Maar hier gaat het vanzelf. Het is net
of ik een zware deken heb afgedaan. Wat fijn dat jullie naar me geluisterd hebben. Ik weet dat we dezelfde Vader hebben en we
dus broertjes en zusjes zijn. Maar nu voel ik het ook echt. Dit is blijvend. Jullie zijn mijn familie!
Arna van Deelen