Mag ik uw voorhoofd kussen?
Weinig mensen wagen zich door de stromende regen die al de hele middag Nijkerk beroert. Maar de gasten die komen, verlangen misschien des te meer naar de liefdevolle aanraking van oprechte aandacht. Glimlachend vanonder haar druipende regenponcho rijdt ze behendig met haar rolstoel de gang in. We beginnen behulpzaam te redderen om haar van haar natte jas te bevrijden. Ze laat ons begaan met pretlichtjes in haar ogen, die verraden dat ze het best zelf kan, maar het ook wel fijn vindt, die moederlijke zorg. ‘Ja, ik red me best hoor.’ Na het eerste kopje thee komen de woorden eruit. ‘Ik heb vanmorgen nog hard gewerkt. We maken 600 pakketjes per dag!’ Ze vertelt over haar werk bij een instelling waar een aantal vrijwilligers zich verdienstelijk maakt voor de maatschappij. ‘En we worden elke keer verwend door de kok met lekkere hapjes en een warme maaltijd.’ Glunderend gaat haar blik over de tafel vanwaar de andere gasten haar verbaasd en een beetje jaloers aankijken. ‘Er is veel wat ik niet meer kan, dat is zo.